Posts

Երկնային բեմադրություն

Ես արդեն սովորում էի միջին դասարաններում, այսինքն այն շրջանն էր երբ թաղի տղաներով հաճախ, ի՛նչ հաճախ, ամեն օր հավաքվում էինք և, և ինչո՞վ են զբաղվում տղաները: Ես աղունիկներ էի պահում, ղուշբազ էի: Չգիտեմ ինչպես է Հայաստանի այլ քաղաքներում, բայց Լենինականում ղուշբազները միշտ ունեցել են սեփական, կասեի հատուկ, կարգավիճակ: Գոյություն ուներ ինքստինքյան կերպով ստեղծված ղուշբազների համակարգ, ըստ ունեցած լավ աղավնիների: Որպիսի ասածս միայն ղուշբազների համար չլինի, մի երկու բառով ասեմ ի՛նչ է նշանակում լավ աղավնի: Լավ աղավնին դա ղուշբազների համար ո՛չ մի կապ չունի նրա արտաքին տեսքի հետ, գույնի, չափի կամ տեսակի: Գոյություն ունի լավ աղավնիների երկու ճյուղ: Կան աղավնիներ, որոնք թռչելիս շատ չեն բարձրանում, այսպես ասած, թռչում են միջին բարձրության վրա և հաճախ օդի մեջ գլուխկոնծի են տալիս, խաղում են, իհարկե, էդ խաղլն էլ իր հազար ու մի նրբություններն ունի, խաղի ձայնը, երբ խաղում է կա՞նգ է առնում օդի մեջ, թե ոչ, ինչպես է կանգնում, ամենալավը նա է, երբ ասես պոչի վրա նստած խաղալով ուղահայաց վեր է բարձրանում: Երկ...

Հարբած ռոբոտը

Գյումրեցի Վաղոն ինքնապաշտպանության համար մի սրվակ նյարդային պարալիտիկ գազ էր գնել։ Մի փոքրիկ սրվակ էր, Վաղոն չեր հավատում, որ էդ սրվակի պարունակությունը մարդու դեմքին փչելու դեպքում մարդը ուշագնաց է լիննում։ Ուստի Վաղոն ուզում էր այն փորձարկել։ Բայց ու՞մ վրա, ո՞վ կհամաձայնի նման փորձարկության.. Եվ Վաղոն հնարքը գտավ. Գնեց մի լիտրանոց օղի և ծանոթ տղաներին կես կատակ կես լուրջ առաջարկություն էր անում։ Ասում էր.  Վաղո - Ապ ջան բեր էս բալոնչիկը մե հադմ փչեմ երեսիդ, էս մե շիշ «Բոյիդ մեռնիմը» քոնն է:    Գյումրեցիները մի լիտրանոց օղուն, կատակելով, բոյիդ մեռնիմ են ասում, քանի որ շիշը սովորական օղու շշից նկատելիորեն բարձր է ։ Բայց Վաղոյի համար շատ անսպասելի կերպով, ոչ ոք չեր համաձայնվում։ Վաղոն չեր հրաժարվում իր մտքից, նա մտքին դրել էր անպայման փորձարկել այդ գազը ու փնտրում էր ու հետաքտքրվում թե ու՞մ վրա կարելի է փորձարկել:    Մի անգամ երբ տղաների հետ կանգնած զրուցում էր էդ գազի փորձարկության մասին, հանկարծ տղաներից մեկը ասաց.  - Ծո են ալակշ Մռդոյին ըսա, բոյիդ մեռնիմն...

Ըդիգ Ես էի

Երկու հայկական խումբ, բաղկացած երեք - չորս անձից, աշխարհի մյուս ծայրին ճանապարհ էին գնում. Կիրովից, որ Ռուսաստանի ամենահյուսիսաին քաղաքքներից մեկն է, գնում էին Կիրովոչեպեցք, որ ավելի հյուսիս է: Ավտոբուսի վերջի նստարանին նստել էին չորս Գյումրեցի դահուկորդներ, գնում էին Կիրովոչեպեցք մրցումների իսկ ամենա առաջին նստատեղերին նստել էին երեք հոգի Երևանից և առանց ուշադրություն դարձնելու իրենց ձայների բարձրությանը, խոսում - խնդում էին: Շատ ուրախ էին տղաները, այնքան ուրախ, որ ուղևորներին ավելի շատ հետաքրքիր էր թվում նրանց պահելաձևը քան թե վրթովում նրանց սաստիկ բարձրաձայնությունները: Գուցե մեր գեղեցիկ լեզու՞ն էր դրա պատճառը, որը տեղացիները առաջին անգամ էին լսում: Գյումրեցիների ձայնը չեր հելնում, դե սպորտսմեն մարդիք են, միշտ էլ ճանապարհներին, նրանց համար ճանապարհը շուտ է դառնում ձանձրույթ, անձամբ գիտեմ: Երևանցիները գնալով հա բարձրացնում էին ձայները, ծիծաղ, կատակ, ռեպլիկաներ դեսից դենից ու մի պահ էլ այդ ժխորի մեջ հիշվեց, որ հետևի նստստեղերին գյումրեցիք են նստած: Ավտոբուսը գնում էր ու գնում, տղաները...

Կատվին Կարսեր

Թե տանեցոնց դուրը ինչու չէր գալիս միջանցքի հատակը՝ չգիտեմ: Մի շաբաթ գլուխս տարան, թե հատակը փոխիր, պա՜ռկետ են ուզում: Ինչքան որ լեզվի ճարտարություն ունեի, ինչքան որ շինարարական գիտելիքներ ունեի ու փիլիսոփայական միտք, գործի դրեցի, որ էս ժողովրդին համոզեմ, որ մեր հին հատակը լավ հատակ է, ծայրահեղ դեպքում կարելի է ներկել: Վերջը խաբեցի, այսինքն եկանք համաձայնության, նե՛րկում էմ: Գնացի ներկ առա ու անմիջապես գործի անցա, քանի դեռ չեն փոշմանել:Մեր միջանցքը երկարությամբ վեց մետր է: Հատակի կեսից շատը ներկեցի, թողեցի մի արահետ, որ մինչև ներկը չորանալը կարելի լիներ գնալ գալ: Գործս վերջացրեցի, ինքս ինձնից գոհ՝ եկա նստեցի ու հեռուստացուից եմ նայում: Կատուն ըստ իր սովորության, թռավ նստեց ուսիս: երբ էդ կատուն նստում է ուսիս, հոգնում է անընդհատ նույն ուսիս նստել, մեկընդմեջ մի ուսիցս տեղափոխվում դեպի մյուսը: Վե՛րջը, ամեն ինչ սովորականի նման: Միայն մի հանգամանք իմ ուշադրությունը գրավեց. Զգում եմ, որ էս կատվի թաթերը կպչում են վերնաշապիկիս: Նայեմ տեսնեմ ի՛նչ, ուսերս ներկի մեջ կորած, անկախ ինձանից վեր թռա: Կ...

Հարցազրույց Մունթազեր ալ-Զեյդինի հետ:

ֆելիետոն  - Պարոն Մունթազեր, ձեր բուշիկները, ներեղություն, ձեր կոշիկները պատվերո՞վ են կարում թե՞ խանութից էք գնում:  - Դա կախված է նրաից թե որտեղ պետք է հագնեմ այդ բուշիկները, օի՛, ես էլ ձեր նման շբոթեցի, կոշիկները, կոշիկները:  - Իսկ այն կոշիկները որորնցով ուզում էիք նախագահ Բուշին կոշիկահարել, ի՞նչ նպատակով էիք գնել, ու՞ր պիտի գնաիք:  - Գիտեք, այդ բու., թու, այդ կոշիկները վաղուց էի գնել, չեմ հիշում:  - Իսկ շա՞տ տեղերում էք եղել այդ կոշիկներով, չափսոսացի՞կ նրանցից հրաժարվել:  - Իհարկ է, որտեղ ասես չեմ եղել, դե հասքանում էք, լրագրողի մասնագիտությունը այնպիսին է, որ որտե՛ղ ասես որ չենք լինում: Ինչ մնում է ափսոսալուն, ո՛չ, արդեն մաշվել էին, վրաները հալ չեր մնացել, մի կողմից էլ իմ ոտքերը քրտնում են, էդ կոշիկներից արդեն նեխված պանիրի հոտ էր գալիս, այնպես որ շատ ճիշտ ժամանակին դեն նետեցի դրանք:  - Նետելուց հետո ձեր ոտքերը հովացա՞ն:  - Միայն ոտտքե՞րս, հոգի՜ս հովացավ, հոգի՜ս:  - Բայց չե՞ որ այդ պահին ձեզ դնքստում էին, ինչպե՞ս կարող էր ձեր հոգին հովան...

Շանը զբոսանքի

Մի շուն ունեի, սովորական շուն էր, ոչ մի պառոդի էլ չէր, մենակ անուն ուներ, լավ անուն էր: Շատ խելացի շուն էր, երբ որ դուրս գնալ էր ուզում, գալիս ասում էր, դե վնգստում էր, ու պոչը թափ տալիս: Մեկ մեկ սուտ էր խոսում, առանց որևե պատճառի գալիս վնգստում էր, թե դուրս գնանք: Նման դեպքերում չէի զաիյրանում, ես էլ մի քիչ ման էի գալիս մաքուր օդին ու գալիս: Մի օր, ինչպես միշտ սկսեց վնգստալ, տանեցիք ասին տար շանը զբոսանքի, տարա՛: Գնացի, ես էլ մաքուր օդ շնչեցի եկա: Տանեցիք ասում են, իսկ շունը ու՞ր է: Նո՜ր հիշեցի, որ շանը մոռացել եմ դրսում:

Թայքյաշ տոտա

Պոստսովետական բիզնեսը հենված է երկու սյան վրա, մեկը գողությունն է, մյուսը՝ խառնակչությունը: Գողության պարագայում ամեն ինչ պարզ է, իսկ խառնակչությունը հիմնականում օգտագործվում է կոնկուրենտների գործը ձախողելու համար, որոշ հայտնի գործարարներ նույնիսկ քարոզում են նման գործելաձև: Իմիջիայլոց, նույն դրությունն է հոգևոր կյանքում, լրատվության ու մտավորականության մեջ, բայց խոսքը բիզնեսի մասին է: Այդ քարոզը օդից չի ընկել, ոչ էլ մեկի դոլարից կանաչ ուղեղում է ծակել այդ միտքը, դա գալիս է մեր սովետական անցյալից, դեռ մանուկ հասակում մենք գիտեինք, որ բիզնեսը այդպես են անում, ճիշտ այնպես, ինչպես այժմեան շատ հայտնի գործարարներ:Մենք պիոներներ էինք, և բառիս բուն իմաստով, և ապագա բիզնեսի տեսանկյունից, այն բիզնեսի, որը տնօրինելու էր մեր երկիրը՝ ինչքան ուզում ես ազատություն ձեռք բերելուց հետո: Մեր թաղում վոլեյբոլի դաշտ էին սարգել, առավոտնից իրիկուն վոլեյբոլ էինք խաղում: Վարպետանալով խաղի մեջ՝ սկսեցինք նորություններ մտցնել մեր զբաղմունքի մեջ, սկսեցինք խաղալ գրազով: Խաղից առաջ պայմանավորվում էինք գումարի մասին ...

Ուստեն

Հայաստանի երիտասարդության զգալի մասը այսօր գտնվում է աշխատանքային գաղությում: Ո՛չ ոք նրանց ոչ մի հանցանքի համար չի պատժել ու ուղարկել աշխատանքային գաղութ, բոլորը հայտնվել են այդ գաղութներում կամավոր կերպով, կամավոր՝ մի քիչ նույնիսկ մեղմ ասեցի, սովորաբար այդ աշխատանքային գաղութներում հայտնվում են իրենց ծանոթների ու հարազատների օգնությամբ: Երևի արդեն կռահում էք, որ խոսքս սպիտակ ջարդի արդյունքում, աշխատանք գտնելու համար արտերկիր մեկնած հայ երիտասարդության մասին է: Իսկ ինչու՞ գաղութ և ոչ թե ճամբար: Շատ պարզ պատճառով, այդ հայերի համախմբված աշխատատեղերում գործում են նույն բարքերը, ինչ գաղութում, և ո՛չ միայն աշխատանքային, այլ սովորական գաղութում: Այսինքն աշխատող մարդը այսօր առաջնորդվում է գողական արք ու բարքով, սովորություններով, արժեքներով: Արժեքներո՜վ, սա՛ է ամենակարևորը, որի շնորհիվ աշխատավոր մարդը աշխատանքի մեկնելով հայտնվում է աշխատանքային գաղութում: Արժեքներ, որոնք ըստիս հանդիասնում են սպիտակ ջարդի հիմնական զեմքը:    Նորակառույց առևտրի սրահի մի մեծ սենյակ հատկացված էր աշխատողնե...