Հարցազրույց Մունթազեր ալ-Զեյդինի հետ:
ֆելիետոն - Պարոն Մունթազեր, ձեր բուշիկները, ներեղություն, ձեր կոշիկները պատվերո՞վ են կարում թե՞ խանութից էք գնում: - Դա կախված է նրաից թե որտեղ պետք է հագնեմ այդ բուշիկները, օի՛, ես էլ ձեր նման շբոթեցի, կոշիկները, կոշիկները: - Իսկ այն կոշիկները որորնցով ուզում էիք նախագահ Բուշին կոշիկահարել, ի՞նչ նպատակով էիք գնել, ու՞ր պիտի գնաիք: - Գիտեք, այդ բու., թու, այդ կոշիկները վաղուց էի գնել, չեմ հիշում: - Իսկ շա՞տ տեղերում էք եղել այդ կոշիկներով, չափսոսացի՞կ նրանցից հրաժարվել: - Իհարկ է, որտեղ ասես չեմ եղել, դե հասքանում էք, լրագրողի մասնագիտությունը այնպիսին է, որ որտե՛ղ ասես որ չենք լինում: Ինչ մնում է ափսոսալուն, ո՛չ, արդեն մաշվել էին, վրաները հալ չեր մնացել, մի կողմից էլ իմ ոտքերը քրտնում են, էդ կոշիկներից արդեն նեխված պանիրի հոտ էր գալիս, այնպես որ շատ ճիշտ ժամանակին դեն նետեցի դրանք: - Նետելուց հետո ձեր ոտքերը հովացա՞ն: - Միայն ոտտքե՞րս, հոգի՜ս հովացավ, հոգի՜ս: - Բայց չե՞ որ այդ պահին ձեզ դնքստում էին, ինչպե՞ս կարող էր ձեր հոգին հովան...