Շանը զբոսանքի
Մի շուն ունեի, սովորական շուն էր, ոչ մի պառոդի էլ չէր, մենակ անուն ուներ, լավ անուն էր: Շատ խելացի շուն էր, երբ որ դուրս գնալ էր ուզում, գալիս ասում էր, դե վնգստում էր, ու պոչը թափ տալիս: Մեկ մեկ սուտ էր խոսում, առանց որևե պատճառի գալիս վնգստում էր, թե դուրս գնանք: Նման դեպքերում չէի զաիյրանում, ես էլ մի քիչ ման էի գալիս մաքուր օդին ու գալիս: Մի օր, ինչպես միշտ սկսեց վնգստալ, տանեցիք ասին տար շանը զբոսանքի, տարա՛: Գնացի, ես էլ մաքուր օդ շնչեցի եկա: Տանեցիք ասում են, իսկ շունը ու՞ր է: Նո՜ր հիշեցի, որ շանը մոռացել եմ դրսում:
Comments
Post a Comment